Mga Kuwento ni Ian

Ilang beses ko na narinig na, sana Disney Princess na lang sila. Kaya nga bakit parang masaya maging isang katulad na lang nila?  Hindi nila kailangan mag trabaho para mabuhay. Princess nga eh.  Dahil parang wala silang mga responsibilidad. Mukha silang hindi stressed sa buhay. Mukha lang silang masaya buong araw. Yun ibang Disney princess, pagkagising pa lang maganda na hanggang sa pagtulog maganda pa rin. Hindi uso ang acne, period cramps, at kung ano ano pang sakit sa kanila.  Yun iba nakakausap pa ang mga hayop. Yun isa kumakanta lang, lumalapit na ang mga hayop sa kanya para tulungan siya sa mga gawain bahay.  Mayroon rin yun isa na fairy godmother. Yun isa may mga duwende na nagtatrabaho sa minahan para sa kanya. Yun isa may genie ang nobyo niya.  They lived happily ever after parati ang ending ng kwento nila.  Pero kung papililiin kaya ako, sinong Disney princess ang pipiliin ko, sino naman kaya? Pwede kaya na mixed? 

Tanong sa Inquirer, paano ba malalaman kung sumakses ang isang tao? Ano ba raw ang mga sign na sumakses niya? Career/Karir. Iniisip kasi natin na susi sa pag-unlad ang magandang trabaho, kasi malaki rin ang sweldo. Pero hindi lahat ng magandang pakinggan na trabaho ay maganda rin ang kondisyon. Kadalasan mukha lang maganda ang trabaho pero hindi natin alam kung ano ang pinagdadaanan ng isang tao para kumita lang ng pera. Mas malaking sweldo, mas malaki ang tax. Mas malaki ang tax, malaki ang mapupunta sa korupsyon. Mayroon iba na akala mo sila ang may-ari o boss kung makapag post tungkol sa trabaho. Sakses diba? Kumakain sa mga mamahalin resto . Ito ang pinaka madalas na post ng mga tao. Iyon bang kumakain sila sa mga mamahalin restaurant. Minsan wala naman sa mahal ng restaurant ang dapat na hinahabol ng mga tao, iyon totoong masarap. Akalain niyo ba na mayroon mga kainan na higit sampung beses ata ang halaga kung ihahambing sa ibang kainan. Pero, dahil sakses naman sila, wala lang ku...

Noong maka graduate na ako ng kolehiyo at masters, madalas ko naririnig ang tanong kapag may reunion o pinapakilala ka sa mga kamag-anak o kaibigan ng mga magulang mo, ang tanong sa iyo“bakit wala ka pa rin nobyo?”.   Minsan nakakainis na sagutin ang mga tanong nila kasi para bang kasalanan ko na hindi ako makasunod sa iba. Bakit ba? Pakialam niyo? Tapos susunod naman nilang sasabihin, “masyado kasing mataas ang standard mo”, “masyado ka kasing pihikan”, “dapat kasi parati kang lumabas at mag attend ng mge event”, “dapat kasi bawasan mo yan pag simangot mo”… lahat ako ang may kasalanan, ako ang sinisisi. Kapag sinasabi ko naman ang totoo na ayoko mag settle for less, ayokong basta pumasok lang sa relasyon na hindi ko naman talaga gusto, at ang pagiging single ay ang choice ko, hindi naman nila maintindihan. Minsan gusto ko na lang sila i-mute.  Pero makalipas ang maraming taon, habang nakikita lko ang mga ka-batch ko na malalaki na ang mga anak, pati na rin ang mga mas bata pa...

Para sa iba parang multo ang sweldo. Alam nilang dumarating pero hindi na nila nahahawakan. Dumadaan ang araw ng sweldo na hindi nila nararamdaman ang sweldo. May sweldo pala? Ano ba ang ibig sabihin ng sweldo? Para sa iba naman ubos na hindi pa dumarating. Kaka cash advance yan. Tumagal naman, kaya lang hindi sa kasalukuyan. Para sa iba ay parang Cinderella. Hanggang alas-12 lang ng gabi ang sweldo. Kinabukasan ay balik na ulit sa pagka-alipin ang peg. Hindi muling sinisikatan ng araw ang sweldo. Mayroon iba na mahigit sa isang araw naman ang buhay. Mga dalawa hanggang tatlong araw na sa kanila ang sweldo, sabay pasok ang mga gastos: sa pagkain, pamasahe/pang gas, kuryente, tubig, upa sa bahay/monthly due sa condo, bayarin sa credit card, atbp. Pagkatapos ng lahat ng mga iyon ay taghirap na ulit. Petsa de peligro na agad. Dati isang beses lang ang sweldo namin sa loob ng isang buwan. Buti na lang buhay pa ang mga magulang ko noon kaya nabubuhay ako kahit na maliit ang sweldo at tuwin...

Para saan ka ba gumigising sa araw araw? Tanong nga ng Nescafe, "para kanino ka bumabangon?" (hindi ito sponsored, promise!) Para sa pangarap? Para sa pamilya? Para sa mga bayarin? Para saan? Paano kung wala ka nang nakikitang dahilan upang gumising sa araw araw-araw?  Paano kung wala ka nang dahilan para bumangon?  Buti pa ang iba na nabigyan na ng karapatan mamahinga ng tahimik habang buhay. Hindi na nila kailangan bumangon araw araw. Hanggang ngayon willing volunteer pa rin ako kapag nangailangan nang magbawas ng tao sa mundo. Pero araw araw pa rin akong nagigising.  Dati bumabangon ako para sa mga magulang ko. Para sa kanila kaya ako may pangarap. Para sa kanila kaya ako nagsusumikap. Para maging proud sila. Para maging masaya sila. Para masuklian ang hirap nila sa pagpapalaki sa akin. Pero ngayon na wala na sila, wala na rin akong dahilan para bumangon sa araw araw. Wala na rin akong dahilan para mangarap. Sinusubukan ko naman, pero wala naman nangyayaring mabuti. Pa...

Ang dami kong napapanood na mga vlog tungkol sa pagtikim ng mga tao ng pagkain. Kung noong pandemic mukbang ang uso kasi nqsa bahay lang, ngayon kadalasan street food ang nakikita ko. Yun iba mga Pilipino, yun iba mga dayuhan.. Naalala ko nung bata ako, hindi ko sensitibo sa mga pagkain.. bumibili.ako ng mga street food. Lalo na pag bakasyon. Inaabangan namin sa umaga ang nagtitinda ng taho. Kahit na sa tabi ng kalsada siya nagbubukas ng taho, masarap kaya nun! Pati yun binatog sa hapon sa tabing kalsada rin nagbubukas ng lalagyan. Kamusta naman ang nagtitinda ng fishball? Diba yun kawali hindi naman tinatakpan habang naglalakad siya tulak tulak ang karton sa tabing kalsada. Tapos ang sawsawan kung sino sino na ang nagsawsaw. Pero masarap diba? haha. Hindi ko man lang naisip na marumi pala haha. Yun kapitbahay nga namin pagkasawsaw ng fishball sa sauce, biglang may dumaan na jeep, medyo maalikabok pa naman noon sa kalsada. Tinakpan niya ang ilong niya, hindi ang kakainin na fishball. M...

Yun estudyanteng umaasa na malamig raw sa classroom kasi sayang naman daw ang pagsuot niya ng panlamig. Pagtingin ko nga sa kanya amg suot niya yun ginantyilyo na sweater! So dapat yun classroom ang mag adjust sa outfit niya? Ano naman kaya ang mga sa second floor lang pala pupunta, pero mas pipiliin maghintay sa elevator mula first floor. Mas matagal pa ang tinayo nila kaysa kung aakyat ng hagdan. Iniisip ko, imbalido ba sila? Disabled? May pilay? Wala naman mga dala kung hindi cellphone. Minsan mayroon maliit na bag. Pero hindi naman masyadong makakadagdag sa sakit ng tuhod nila iyon.  Sabagay marami ngang nag-eenroll pa sa eskwelahan pero ayaw naman na may pasok. Kapag nag-enrol, ang tawag sa iyo ay mag-aaral, pero bakit maraming ayaw naman mag-aral? Yun iba nagbabasa lang, pero hindi iniintindi ang binabasa. Pumapasok ang pisikal na katalan, pero hindi ang utak/kamalayan. Mayroon rin yun mga mahilig mag coffee shop pero ayaw uminom ng kape. Haha. Guilty! Gusto ko yun amoy ng ka...

Parati na lang itong tinatanong lalo na nitong bago mag February 14. Noong unang beses siya sinabi ng kaibigan ko dati ay hindi ko ito maintindihan. Ano nga ba ang love language ko? Bakit ba ito inaalam? Sabi sa pag-aaral ang bawat tao ay may sariling paraan ng pagpapakita ng pag mamahal o pagtangi sa mga taong mahalaga para sa kanila. Ito rin ang paraan na hinihintay nila mula sa mga taong nagmamahal sa kanila or nagpapahalaga sa kanila. Noong nag test ako, ang lumabas quality time raw ang sa akin. Siguro kaya ako naiinis kapag hindi ako pinaglalaanan ng panahon. Pakiramdam ko kapag ang mga tao ay hindi kaya magbigay ng oras sa akin ay hindi ako mahalaga sa kanila. Kapag rin hindi ako binigyan ng oras, sa susunod ay hindi ko na rin sila bibigyan ng oras ko. Para sa akin, my time is precious. Ayokong sinasayang ang oras ko. Ayoko rin nasasayang ng oras. Kapag nagsabi sa akin na makikipagkita ang isang tao, dapat ito ay mangyayari. Kapag bigla akong hindi kinita, hindi na ako ulit basta...

Minsan nakakarinig tayo ng reward para lang mahanap ang isang tao. Minsan makakarinig rin tayo na mayroon mga nagbayad para lang mapatay ang isang tao. Tinapatan ng halaga sa pera ang buhay ng isang tao. Pati nga ang mga alagang hayop may katapat rin na halagang perang pabuya para sa mga makakapagbalik sa mga amo nila. P ero sa ating mga ordinaryong tao, naitanong mo na ba sa sarili mo kung bakit ka ba ipinanganak at nabubuhay pa rin ngayon? Ano ba ang halaga ng buhay mo? Magkano kapag nilagyan ng halaga sa pera ang importansya mo rito sa mundo? Noong nasa kolehiyo pa ako parati ko nang tinatanong iyan. Bakit ba buhay pa rin ako? Noong panahon na iyon ay naisip ko ayoko na sana lumagpas sa 18 years old noon. Tapos dumating ang ika-18 kong kaaarawan. Hay . Sumunod naman ay naisip ko, ok sige umabot na ako ng 18, pwede ba ayoko na umabot pa sa edad na wala na sa kalendaryo. Ayun, ilang taon na akong wala sa kalendaryo ngayon. Buhay pa rin at araw araw pa rin nagtatanong, ano nga ba a...