Si Mr. D-reamboy 2012

 Minsan sa buhay natin ay mayroon tayong makikilalang tutulong lang makalimutan natin ang sakit na nararamdaman natin kahit sandali lang. Pero dahil alam natin na hindi pa bakante ang puso natin ay hanggang doon na lamang sila para sa atin. Sa buhay ko si Mr. D-reamboy siguro iyon. 

Akalain ko ba na ilang taon ang lilipas, pareho kaming may ibang gusto ay magkikita kaming muli. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay nagkita kami sa birthday party ng tito ng isang pinsan ko. Sinama niya ako para medyo malibang. Brokenhearted na naman ako dahil sa iba. Nagulat ako dahil sa paglingon ko sa kasunod ko sa pinto ay si Mr. D-reamboy na pala iyon. 

Mas sikat na siya ngayon. Hindi lang mga taga-unibersidad namin ang nakakakilala sa kanya pati na rin ang ibang nanonood ng laro nila sa TV. Hindi na rin siya mahiyain katulad ng dati. Sa dami ng nakilala niya ay hindi na ako aasang natatandaan pa talaga niya ako. Pero binati ko pa rin siya noong dumaan siya. Binati rin niya ako. Naisip ko siguro ganoon lang siya sa lahat. 

Dahil nga brokenhearted ako ay medyo okupado ang isipan ko. Medyo mabigat rin ang puso ko pero sinusubukan kong ngumiti at makalimutan iyon. Hindi ko na siya pinansin pa mula noong binati ko siya pagdating pa lang namin sa kainan. 

Nagulat ako nang bigla siyang tumayo at kumaway sa akin. Nakangiti siya na parang mabait lang ang dating niya kaya siya nakangiti. Sabi niya aalis na raw siya. Akala ko pa noong una ay hindi ata ako ang kausap niya. Pero inulit niya. Sabi ko, "sandali lang magpakuha tayo ng picture muna." Nakangiti siyang tumango sa akin. Paglapit ko sa kanya ay sinabi ko sa boss niya na may birthday na kaklase ko siya dati. Dinagdagan niya, "oo nga po, nangongopya po sa akin dati 'yan!" "Hindi po totoo iyon. Paano naman ako mangongopya sa iyo eh lagi kang absent! haha" sabi ko sa kanya. Nakatingin lang sa amin ang boss niya. Nagtawanan na lang kaming dalawa. Naisip kong hindi na siya nahihiya sa akin. Ganoon siguro talaga kapag wala na rin halaga para sa kanya higit pa sa isang kakilala. 

"Naaalala mo ba talaga ako?" Tanong ko sa kanya.

"Oo naman. Pumunta nga ako sa birthday ni _____ (isang dati naming kaklase)." Sagot niya. 

"Ah talaga?"

"Oo, nandoon pa nga si Mamá..."

"Mamá? Sino si ______ (isang kaibigan ko na bakla na iyon ang tawag namin)." 

"Hindi, yun babaeng chubby."

"Ah si _____ (pangalan ng isang kaklase namin)."

"Oo yun."

"Haha." 

Natawa ako kasi hindi naman iyon ang tinatawag naming mama sa klase. Pero puwede na rin na alam niya kung sino ang kaklase namin. Hindi ko na lang siya tinanong kung natatandaan pa niya pangalan ko dahil siguradong sa lahat ng naging kaklase niya ay hindi niya natatandaan ang mga pangalan basta alam lang niya kaklase niya. 

"Saan ka nga palang kuponan naglalaro ngayon?" Tanong ko sa kanya. 

"Sa _____ (isang sikat na kuponan ng basketball)."

"Talaga? Naks, naman! Asenso ka na talaga ha!"

Natawa na lang siya. Nagpakuha kami ng litrato. Napansin kong hindi na nanlalamig ang kamay niya katulad noong kolehiyo kami (aircon rin kaya doon). Medyo may pisil pa sa siko ngayon. Marunong na siya gumanun ngayon sa akin. Samantalang dati ay hindi halos mailapat ang kamay niya na nanlalamig sa balikat ko. Ganoon na siguro talaga kapag sikat na. Mas confident na humarap sa mga tao. 

Napasaya niya ako kahit sa maiksing panahon noon. Naalala ko ang kolehiyo ko. Naalala ko kung paano niya pinahaba ang buhok ko. Abot hanggang España ang buhok ko rebonded pa kahit ordinaryo lang naman ako talaga. Hindi bagay sa atensyon niya. Ibang iba na siya. Malayo na ang narating niya. Propesyonal na manlalaro na siya. At mas marami na rin ang nakakakilala sa kanya. Lalo na sikat ang kuponana niya. Ako rin ay iba na. May bangs na minsan. Nagsusuot na ng contacts. Pero katulad ng una kaming nagkakilala ay heartbroken akong muli noong muli kaming nagkita! haha. Para sa kanya siguro ay isa na lang akong dating nakilala. Hanggang doon na lang ngayon. Ang drama! Pero ayos lang din naman. Masaya naman ako sa buhay ko ngayon eh. haha. Isa pa iniisip ko kasi ang kuwento namin ni Mr. To-Sir-With-Love...